W celu rozpoznania nieprzyjaciela stacjonujący w rejonie Modlina i Serocka książę Józef Poniatowski wysłał grupę generała Michała Sokolnickiego (5 batalionów, 6 szwadronów i 4 działa), której podjazd w nocy z 30 kwietnia na 1 maja ustalił liczebność przeciwnika pod Ostrówkiem. Sokolnicki z własnej inicjatywy ściągnął swoje oddziały w rejon Ostrówka i po zajęciu wsi Dziecinów, siłami 6, 12 i 8 pułku oraz strzelców konnych z 5. pułku, w nocy z 2 na 3 maja przeprowadził natarcie na znajdujących się na prawym brzegu Austriaków pod dowództwem ppłk Straucha. Sokolnicki podzielił swoje oddziały na 4 kolumny szturmowe i 2 kolumny odwodowe. Jako pierwsza zaatakowała od północy od wsi Glinki kolumna woltyżerów 8. pułku płk. Bogusławskiego, a następnie od południa od wsi Kosumce kolumna woltyżerska płk. Mojaczewskiego. Po odparciu polskiego ataku, do walki włączyły się kompanie polskich grenadierów ppłk. Blumera i ponowiono atak. Po zaciętym starciu żołnierze polscy około 3 rano zdobyli przyczółek i zniszczyli budowany most. Zwycięstwo to miało decydujące znaczenie operacyjne i zmieniło bieg wojny, gdyż uniemożliwiło armii austriackiej przeprawę przez Wisłę, dzięki czemu wojska polskie odzyskały inicjatywę strategiczną i mogły bez przeszkód zająć Sandomierz i Zamość, a następnie wedrzeć się do znajdującej się pod władzą austriacką Galicji.
W bitwie Polacy stracili 170 zabitych i rannych, natomiast Austriacy 500 zabitych, rannych i aż 1000 jeńców. Ponadto w ręce Sokolnickiego dostały się 2 chorągwie, 1000 nowych nowoczesnych angielskich karabinów i 3 działa.
Kamień upamiętniający bitwę pod Ostrówkiem w 1809 roku.
Andrzej Tyszka, Robert Bielecki Dał nam przykład Bonaparte, Tom I.
Stanisław Szenic Larum na traktach Warszawy.
"Karczew. Dzieje miasta i okolic", praca zbiorowa pod redakcją Leszka Podhorodeckiego, Karczew 1998, wydano nakładem Rady Miejskiej w Karczewie, ISBN 83-909195-0-8.
